Fata Morgana

Het is nog vroeg en hoewel de zon al lang op is, doe ik graag alsof ik bijdraag aan het ontwaken van moeder aarde. Eindelijk kan ik weer rennen en dat doe ik dan ook vol overgave. Het strand vormt een lange landingsbaan voor mijn voetsporen, die de lijn volgen van verse paardenhoefsporen. Een fors gesnavelde pelikaan ziet me aankomen en hoort mijn geblaf geduldig aan voor ze haar vleugels metersbreed uitslaat, tegen de harde wind in. De gele zonnestralen kleuren feller terwijl duizenden krabbetjes uit hun holletje omhoog kruipen en de oversteek maken naar het duingebied. De ochtendvergadering van een groep zwarte meeuwen loopt uit op het pesten van een stinkende zeeleeuw. In de verte wacht een verkoelend meer voor mijn brandende longen. Omringd door groene bomen midden op het strand. Verschillende teefjes lopen over het frisse gras, maar lijken niet dichterbij te komen, tot de fata morgana uiteindelijk helemaal verdwijnt. Ik stort me hijgend lachend in de zee.

Van schildpad naar zeemeeuw naar harige hond en eventueel binnenkort naar mens, daar ben ik nog niet over uit. De capaciteiten en hersenen van een homo sapien hebben natuurlijk hun voordelen, maar kunnen zich ook paradoxaal uiten. De (mens-)ik wil lezen maar vernietigt mijn e-reader en gaat blowen. Mijn mede-sterveling wil leven maar wordt beroofd door een andere sterveling, zodat hij kan eten. De leider wil vredig leven, maar vernietigt hele volkeren in dat streven. De beschouwende blik van de kust biedt daarentegen stilte ín de storm. De volledige achtenloosheid van dieren tegenover wensen en vermaak staat in schril constrast met mijn hang naar uitdagingen. Willen genieten, het hoogste bereiken en genoeg zijn. Moeten leren, sporten, geluk nastreven, mooie dingen maken en erbij horen.

De veeleisendheid is ook op reis geen vreemde. Kijk daarom eens naar binnen, zegt een mede-zeehond, die helemaal vanuit India de oceaan is overgestoken. Laat je omhulsels vallen en vang dat sprankje Atman, je meest innerlijke zelf. Vergeet je lichaam en ook je mening, het streven naar genot en al je wensen. Word één met Bramahn, de onveranderlijke werkelijkheid, en vind de vrede.

Voor het eerst in lange tijd zit ik actief stil, luisterend, gesloten ogen. Tot een geluid mijn nieuwsgierigheid tergt en ik wel móét kijken. Het blijkt dat de omgeving alleen maar is, en blijft. Niet oordelend keer ik terug, geconcentreerd op de vlam van ontspanning, tot de geluiden verdwijnen…

De hond rent en blaft hond-erduit. Daar is dan ook alles mee gezegd: een hond rent en blaft. Tot de volgende afleiding zijn hersenen binnendringt en hij impulsief in de volgende prikkel verzinkt, in dit geval een landende vogel. Ik kijk op en zie de niet zo stille oceaan bulderen. Het stuifzand schramt langs mijn ontblote (sexy) bovenlichaam richting de hoge canyons, de vertrekhal voor een gigantische woestijn. De zilte geur dringt onophoudelijk binnen. De natuurgoden heersen niet, maar leiden de dans op het aardse ritme. Ik ben weer mens – en hoewel een zegen – is het irrelevant, want alles is één.